Historisch begon het heel klein: eenvoudige, vrije gesprekken over het Woord van God, afgewisseld met zang, gebed en levensverhalen van heiligen. Het was een ‘familiair’ en vreugdevol onderricht dat mensen hielp het Evangelie toe te passen in het dagelijks leven, naar het model van de gemeenschap uit Handelingen der Apostelen. Zo werd het Oratorium een ontmoetingsruimte en een school van vriendschap, biecht en evangelisatie.

Toen de groep groeide, richtte de heilige Philippus boven een zijbeuk van San Girolamo della Carità een zaal in die ‘Oratorium’ werd genoemd. Later kreeg de jonge gemeenschap een eigen kerk en vesting: Santa Maria in Vallicella, de Chiesa Nuova. In 1575 erkende paus Gregorius XIII de Congregatio Oratorii; de erkenning gaf vaste vorm aan iets wat al leefde: gebed, sacramenten, vriendschap, muziek en concrete daden van naastenliefde voor zieken, armen en pelgrims.

Vandaag betekent ‘Oratorium’ concreet: een kleine, stabiele gemeenschap die in één stad blijft, samen bidt, samen woont en samen apostolisch werkt. Er is geen ‘eigen’ niche‑apostolaat; elk huis zoekt naar wat de plaatselijke Kerk nodig heeft, met als zwaartepunten: vorming van leken, jeugdwerk, biecht en geestelijke begeleiding, en een eerbiedige liturgie die mensen optilt.

Het Oratorium is een plek waar gebed en broederlijkheid mensen bijeenbrengen, waar geloof leren praten is, en waar heiligheid groeit in het gewone leven van een stad. Het is een herkenbare manier om Kerk te zijn die tegelijk oud en verrassend actueel is. De naam herinnert daaraan: ‘Oratorium’ heet zo omdat bidden het centrum is, en dat blijft voor altijd.